ارتباط با شیعیان
ارتباط امام زمان(ع) و نواب آن حضرت با شیعیان به چه صورت بوده است؟
پاسخ:
شیعیان سؤالات خود را از آنها به صورت مکتوب و شفاهی می‌پرسیدند و آنها پاسخ سؤالات را از حضرت(ع) به صورت مکتوب و یا شفاهی می‌گرفتند و به شیعیان می‌رساندند.(۱)در این دوران حضرت جز با نایبان خاص خود تماس نمی‌گرفتند مگر در موارد استثنائی. البتّه امام زمان (ع) وکلای دیگری نیز در مناطق مختلف مانند: بغداد، کوفه، اهواز، همدان، قم، ری، آذربایجان، نیشابور و… داشت که یا به وسیله این چهار نفر، که در رأس سلسله مراتب وکلای امام قرار داشتند، امور مردم را به عرض حضرت می‌رساندند و از سوی امام در مورد آنان «توقیع» هایی صادر می‌شده است.(۲) و یا آنگونه که بعضی از محققان احتمال داده‌اند ـ سفارت و وکالت این چهار نفر، وکالتی عام و مطلق بوده ولی دیگران در موارد خاصی وکالت و نیابت داشته‌اند.(۳) این افراد عبارتند از: محمد بن جعفر اسدی، احمد بن اسحاق اشعری قمی، ابراهیم بن محمد همدانی، احمد بن حمزه بن الیسع(۴)، محمد بن ابراهیم بن مهزیار(۵) و ابو محمد و جنائی(۶)
پاورقی:
۱٫ طوسی، الغیبه، ص ۱۹۰و تاریخ غیبت صغری امام مهدی، تألیف سید محمد صدر، ج ۲، ص۸۳٫
۲٫ سید محمد صدر، همان، ص ۱۸۹٫
۳٫ سید محسن امین، ، اعیان الشیعه، ج ۲، ص ۴۸٫
۴٫ طوسی، همان، ص ۲۵۷- ۲۵۸٫
۵٫ کلینی، اصول کافی، ج ۱، ص ۵۱۸، ح ۵٫
۶٫ طبرسی، اعلام الوری، ص ۴۴۴٫
پاسخ:
شیعیان سؤالات خود را از آنها به صورت مکتوب و شفاهی می‌پرسیدند و آنها پاسخ سؤالات را از حضرت(ع) به صورت مکتوب و یا شفاهی می‌گرفتند و به شیعیان می‌رساندند.(۱)در این دوران حضرت جز با نایبان خاص خود تماس نمی‌گرفتند مگر در موارد استثنائی. البتّه امام زمان (ع) وکلای دیگری نیز در مناطق مختلف مانند: بغداد، کوفه، اهواز، همدان، قم، ری، آذربایجان، نیشابور و… داشت که یا به وسیله این چهار نفر، که در رأس سلسله مراتب وکلای امام قرار داشتند، امور مردم را به عرض حضرت می‌رساندند و از سوی امام در مورد آنان «توقیع» هایی صادر می‌شده است.(۲) و یا آنگونه که بعضی از محققان احتمال داده‌اند ـ سفارت و وکالت این چهار نفر، وکالتی عام و مطلق بوده ولی دیگران در موارد خاصی وکالت و نیابت داشته‌اند.(۳) این افراد عبارتند از: محمد بن جعفر اسدی، احمد بن اسحاق اشعری قمی، ابراهیم بن محمد همدانی، احمد بن حمزه بن الیسع(۴)، محمد بن ابراهیم بن مهزیار(۵) و ابو محمد و جنائی(۶)
پاورقی:
۱٫ طوسی، الغیبه، ص ۱۹۰و تاریخ غیبت صغری امام مهدی، تألیف سید محمد صدر، ج ۲، ص۸۳٫
۲٫ سید محمد صدر، همان، ص ۱۸۹٫
۳٫ سید محسن امین، ، اعیان الشیعه، ج ۲، ص ۴۸٫
۴٫ طوسی، همان، ص ۲۵۷- ۲۵۸٫
۵٫ کلینی، اصول کافی، ج ۱، ص ۵۱۸، ح ۵٫
۶٫ طبرسی، اعلام الوری، ص ۴۴۴٫
